Jawel, jawel. De helft van mijn avontuur zit er toch al echt op! Hele wilde verhalen heb ik in de tussentijd niet vergaard maar er valt genoeg te vertellen.

Zo heb ik voor het eerst in mijn leven en echte Engelse halloween meegemaakt. Ik heb mijn agressie mogen botvieren op een pompoen en een hele avond en nacht gespendeerd in een huis vol dronken (en onder invloed van andere verdachte substanties) Britten. Er was een heuze draaitafel aanwezig waarop verschillende heren een uurtje lang hun set draaiden. Een van deze heren was een echte hardstyle liefhebber. Hij riep vrijwel gelijk dat ik moest dansen omdat ik, als Nederlandse, deze muziekstijl uiteraard wel móést waarderen. Vol goede moed zette ik een potje 'wannabe' hakken in, in de veronderstelling dat deze vorm van dansen universeel zou zijn onder de hardstyle en hardcore liefhebbers. Niets bleek minder waar. In Engeland zet iedereen gewoon een gezellig 'spring met je handen in de lucht' in na de drop. Op zijn zachts gezegd zorgde dit voor een gigantisch amusant gezicht (had ik het maar gefilmd, had je bij moeten zijn).

Ook heb ik een nieuw talent ontdekt. Ik ben voor het eerst naar een casino gegaan en heb daar zo'n £50 buit gemaakt. Ik ben namelijk 'apparently' onwijs goed in blackjack. Een paar dubbele whiskey-cola's -om de overwinning te vieren- verder, ontstond het fantastische plan om een stripclub te bezoeken. Aangekomen bij the stripclub werd ik tegengehouden door de uitsmijter: "Miss, you know this is a stripclub, right?". Beledigd en lichtelijk aangeschoten antwoordde ik dat ik daar echt wel van op de hoogte was. ONBESKOFT. Lichtelijk gepikeerd en verbaasd werd ik aangekeken door het mannelijke publiek toen ik, onschuldig en gekleed in een soort houthakkers blouse, de club binnenstapte. Nog een dubbele whiskey-cola en een nieuw vinkje op de 'bucket list' verder werd het tijd om ook deze plek te verlaten.

Helaas begin ik inmiddels te merken dat ik in een nieuw soort sleur raak. Werk, mayonaise, school en rode wijn. Ik zal niet zeggen dat er sprake is van heimwee maar mijn lieve Leiden begint weer heel aantrekkelijk te worden (en ja, mijn moeder kan ook veel beter koken dan ik). Bournemouth is nog steeds mijn plekje en ik heb het ontzettend naar mijn zin maar 'home is, where the heart is' en 'zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens'. In fact; ik heb nieteens een klok.

Cheers mate!